Ok. 1250 r. pontonowy most zastąpiono zwodzoną konstrukcją drewnianą. Podczas rebelii przeciwko Bajamonte Tiepolo, w 1310 została ona zburzona. Na odbudowanym drewnianym moście umieszczono kramy kupieckie, a opłaty czynszowe przeznaczone zostały na jego utrzymanie. Konstrukcja mostu nie wytrzymała ciężaru tłumu obserwującego paradę. Most zawalił się w 1444 i ponownie w 1524.

W latach 1588 – 1591 zrealizowano projekt Antonio da Ponte zastępując drewnianą budowlę konstrukcją kamienną.

Na jednoprzęsłowej budowli umieszczone są liczne kramy kupieckie rozdzielone widocznymi z daleka łukami arkad. W środku rozpiętości mostu Antonio da Ponte zaprojektował podwyższony łuk, do którego dochodzą dwa rzędy kramów usytuowanych wzdłuż całego przęsła, frontem do wnętrza mostu. Pomiędzy nimi, poprowadzona jest uliczka dla pieszych. Przejście jest możliwe także przy obu balustradach (od strony wody). Most ma rozpiętość 28,0 m i wysokość 7,5 m.

Na pierwszych projektach banknotów o nominale 50 Euro umieszczono grafikę przedstawiającą most Rialto (projekt nie został zaakceptowany).

Położony na wysokim brzegu obszar w pobliżu mostu, zwany Rialto, został zasiedlony już w pierwszych wiekach istnienia Wenecji. Na ziemiach wokół bazyliki i pałacu dożów znajdował się ośrodek władzy politycznej a w tej części miasta powstało centrum finansowo-handlowe republiki. Już w XII wieku otwarto tu pierwszy państwowy bank w Europie. Tu powstawały również urzędy kierujące sprawami morskimi i skarbem państwa. W Rialto mieścił się bazar, na którym handlowano towarami przywożonymi drogą morską ze Wschodu. W 1514 r. pożar zniszczył prawie całą dzielnicę (ocalał tylko kościół San Giacomo di Rialto). Centrum handlowe odbudowano. Budynek Fabbriche Vecchie powstał w 1519 a 30 lat później, zaprojektowany przez Sansoviana Fabbriche Nuove.